W1: “Welkom, Willem. Neem plaats.”
W2: “Dankjewel, Willem. Dit is een mooie locatie om een interview te houden.”
W1: “Het is immers jouw eigen kamer, Willem.”
W2: “Dat weet ik wel, maar zo toon ik dankbaarheid en dat werkt altijd goed in een interview.”W1: “Je zegt dit zo rationeel en bedacht dat ik twijfel aan de oprechtheid van die dankbaarheid.”
W2: “Daar sla je de spijker op zijn kop. Natuurlijk ben ik niet dankbaar voor dit interview omdat ik hem nota bene zelf afneem. Daarnaast vraag ik mezelf vaak af in welke mate een mens te allen tijde dankbaar kan zijn en dit meent. Ik denk dat het wel meevalt.”
W1: “En met dit interview speel je natuurlijk ook met de verwachtingen van de lezer om ze telkens op een verkeerd been te zetten.”
W2: “Zoiets zou ik nooit doen.”
W1: “Heb je een handje van sarcasme?”
W2: “Absoluut niet. Nooit gehad ook.”
W1: “Wanneer ga je dan eens begrijpen dat sarcasme niet werkt als het geschreven is?”
W2: “Wie van ons neemt nou de rol van de bijdehante in?”
W1: “Wie van ons was nou degene die de vragen stelde?”
W2: “Je hebt gelijk. Laten we terug gaan naar onze oorspronkelijke rollen.”

W1: “Lopen de dialogen in je fantasie ook altijd zo gesmeerd?”
W2: “Altijd. Als ik jou was zou ik maar niet de discussie met mij aan gaan, want ik heb er waarschijnlijk al over gefantaseerd en daarin kreeg ik op onnavolgbare wijze mijn gelijk.”
W1: “Hecht je veel waarde aan je gelijk krijgen?”
W2: “Nee, eigenlijk helemaal niet. Je hebt er niets aan. Misschien krijg je wat aanzien onder de toeschouwers van de discussie, al hecht ik niet veel waarde aan die erkenning.”
W1: “Wat zijn dingen waar je wel veel waarde aan hecht?”
W2: “Wist je dat dit eigenlijk geen interview is?”
W1: “Wat?”
W2: “Zoals ik het zeg: eigenlijk is dit geen interview.”
W1: “Waarom niet? Ik stel toch vragen en jij beantwoordt ze?”
W2: “Jawel, maar dit heeft meer weg van een gespreksverslag dan een interview.
W1: “Daarmee heb ik nog geen antwoord op mijn vraag.”
W2: “Ik hecht veel waarde aan het onverwachte, zeker als mensen die dit lezen dan denken ‘Potverdikkeme, wat is die Willem Vernooij toch vernuftig en kwiek.’ Dan ben ik de lezer alweer te slim af.”
W1: “Ik merk dat je het erg leuk vindt om met de lezers te spelen.”
W2: “Op die manier heb ik de lezer in mijn macht. Als ik zeg dat er een boom in Ankara staat met bladeren van cellofaan en takken van verdikte iPhone kabels geloven ze dat. Wie weet nou of ik serieus ben of niet? En hoe kunnen ze mij daarvoor veroordelen als ze niet weten of ik serieus ben of niet?”
W1: “Zullen ze inmiddels door hebben dat dit interview helemaal nergens naar toe gaat?”
W2: “Waarschijnlijk niet, Willem.”