Mevrouw de CEO

On door willemvernooijinColumnEen reactie plaatsen

Ik mocht nog niet aan het werk van Mevrouw de CEO. Sterker nog, ze weigerde zelfs dat ik plaats zou nemen op mijn bureaustoel. Ze parkeerde zichzelf op de stoel en bleef me stoïcijns aankijken, terwijl ik haar gebarend van mijn stoel af probeerde te krijgen. Ze besloot zich ter plekke te wassen.

Mevrouw de CEO luistert naar de naam ‘Kruimel, MBA (Meer Brokjes Alsjeblieft)’, of beter: ze luistert niet naar deze naam, tenzij er brokjes bij betrokken zijn. Na deze te hebben opgegeten, laat ze zich met hartenlust op haar rug vallen – wachtend tot je haar over haar buik streelt. En als je daar geen gehoor aan geeft, kijkt ze je met dezelfde stoïcijnse blik aan.

Wanneer ik het kantoor binnenloop om achter mijn bureau te zitten, dan laat Kruimel geen kans ongemoeid om op de bureaustoel te springen. Ze springt gerust van een twee meter hoge kast aan de andere kant van de kamer naar de bureaustoel om mijn plek te bezetten. ‘Zag je die sprong? Knap hè? Ik wil graag daarvoor beloond worden met een liquid snack, s.v.p.’

Mevrouw de CEO is niet CEO geworden door het vriendelijk te vragen. Door middel van het uitbuiten van zwakke plekken en vakkundige intimidatie krijgt zij haar zin:

‘Heb je een meeting? Wat leuk. Eerst even over mijn buik aaien. Oh, u gaat niet akkoord met de voorwaarden van Kruimels Buik-Kriebel Imperium (KBKI bv)? Hmm, dan denk ik maar dat ik tijdens uw meeting mijn miauwoefeningen doe… Ik dacht aan een uitvoering van Miauwzart. Enfin, krijg ik nog die kriebel over mijn buik? Mijn dank is groot.’

Ik werd zzp’er om geen baas meer te hebben om naar te luisteren. Eindstand: mijn kat is de baas geworden.

‘Make Lowlands Great Again!’

On door willemvernooijinGeen categorieEen reactie plaatsen

Dit opiniestukje moest er snel komen. Lowlands is al even geleden (welgeteld drie dagen), en voor je het weet is het momentum verdwenen. Maar ik had geen perskaart en geen laptop mee, en ging de dinsdag na Lowlands op vakantie. Dus ook geen tijd om tussendoor iets te schrijven. Maar m’n stem is nog hees van het meezingen, dus zie ik dat als de tijdspanne waarin dit stukje nog momentum heeft.

Afijn, waarom schrijf ik dit? Nou, voor eenieder die op Lowlands is geweest dit jaar en er eerder ook is geweest zal het hebben opgemerkt: ‘wtf doen al die Instagram mensen hier?‘

Lees verder “‘Make Lowlands Great Again!’” →

Interview met mezelf (2)

On door willemvernooijinLachenEen reactie plaatsen 
Deze tekst was mijn inzending voor een schrijfwedstrijd die werd georganiseerd door het YouTube kanaal 'FlorisLeest'. Zowaar heb ik de 3e plek bemachtigd, wat ik zelf niet echt verwachte aangezien ik deze tekst in een opwelling van bevlogenheid heb geschreven. Desondanks wilde ik het graag delen met iedere lezer die er oren naar heeft.

Willem 1 [W1]: Welkom Willem, neem plaats.

Willem 2 [W2]: Dankjewel, Willem. Leuk dat ik hier mag zijn. Leuk ook dat jij er bent.

W1: We zijn dezelfde persoon, hè?

W2: Dat is zeker waar. Maar desondanks ben ik dankbaar dat je me een podium geeft.

W1: Je bent hier om wat meer te vertellen over een schrijfwedstrijd, met als thema ‘meta’. Het is een bijzonder onderwerp om jezelf over te interviewen.

W2: Inderdaad. Dat maakt dit een meta-interview over meta, wat vrij bijzonder is.

Lees verder “Interview met mezelf (2)” →

De dialogen, deel 1: “Zag je hoe ze keek?”

On door willemvernooijinLachenEen reactie plaatsen

“Zag je hoe ze keek?”
“Waar heb je het over?”
“Die meid. Die net voorbij liep. Zag je hoe ze naar me keek?”
“Die daar, die nu verderop loopt.” Hij wees haar na.
“Nee, ik heb geen idee. Hoe keek ze dan?”
“Gast, ze wilde me. Ik zag het aan haar blik.”
“Hoe weet je dat nou weer?”
“Nou, ehh, ze hield het oogcontact langer dan drie seconden aan.”
“En dat is jouw manier om te verklaren dat ‘ze je wilt’?”
“Het is een signaal.” Lees verder “De dialogen, deel 1: “Zag je hoe ze keek?”” →

De verhuizers

On door willemvernooijinLachenEen reactie plaatsen

Met veel trots kan ik zeggen dat ik heb samengewerkt met de Ronaldo van de verhuizers. Niet dat hij zo’n goede verhuizer was, maar hij heette gewoon Ronaldo. Een vreemde naam, zeker als je bedenkt dat hij dezelfde leeftijd heeft als Cristiano Ronaldo, en de echte Ronaldo – il fenômeno – slechts 9 jaar ouder is.

Waarschijnlijk zou hij gewoon Ronald hebben geheten, maar zijn ouders wisten dat hij niet bijster veel zou bereiken en besloten hem daarom een interessantere naam te geven:

“Hoe zullen we hem noemen, Sjaak?”

“Ik dacht aan Ronald, naar jouw vader. Maar dat is niet meer van deze tijd. Het moet iets moderns zijn.”

“Wat dacht je van Ronaldo?”

…

“Pak je jas, Ria. We gaan naar het gemeentehuis.”

Lees verder “De verhuizers” →