Ik mocht nog niet aan het werk van Mevrouw de CEO. Sterker nog, ze weigerde zelfs dat ik plaats zou nemen op mijn bureaustoel. Ze parkeerde zichzelf op de stoel en bleef me stoïcijns aankijken, terwijl ik haar gebarend van mijn stoel af probeerde te krijgen. Ze besloot zich ter plekke te wassen.

Mevrouw de CEO luistert naar de naam ‘Kruimel, MBA (Meer Brokjes Alsjeblieft)’, of beter: ze luistert niet naar deze naam, tenzij er brokjes bij betrokken zijn. Na deze te hebben opgegeten, laat ze zich met hartenlust op haar rug vallen – wachtend tot je haar over haar buik streelt. En als je daar geen gehoor aan geeft, kijkt ze je met dezelfde stoïcijnse blik aan.

Wanneer ik het kantoor binnenloop om achter mijn bureau te zitten, dan laat Kruimel geen kans ongemoeid om op de bureaustoel te springen. Ze springt gerust van een twee meter hoge kast aan de andere kant van de kamer naar de bureaustoel om mijn plek te bezetten. ‘Zag je die sprong? Knap hè? Ik wil graag daarvoor beloond worden met een liquid snack, s.v.p.’

Mevrouw de CEO is niet CEO geworden door het vriendelijk te vragen. Door middel van het uitbuiten van zwakke plekken en vakkundige intimidatie krijgt zij haar zin:

‘Heb je een meeting? Wat leuk. Eerst even over mijn buik aaien. Oh, u gaat niet akkoord met de voorwaarden van Kruimels Buik-Kriebel Imperium (KBKI bv)? Hmm, dan denk ik maar dat ik tijdens uw meeting mijn miauwoefeningen doe… Ik dacht aan een uitvoering van Miauwzart. Enfin, krijg ik nog die kriebel over mijn buik? Mijn dank is groot.’

Ik werd zzp’er om geen baas meer te hebben om naar te luisteren. Eindstand: mijn kat is de baas geworden.