Deze tekst was mijn inzending voor een schrijfwedstrijd die werd georganiseerd door het YouTube kanaal 'FlorisLeest'. Zowaar heb ik de 3e plek bemachtigd, wat ik zelf niet echt verwachte aangezien ik deze tekst in een opwelling van bevlogenheid heb geschreven. Desondanks wilde ik het graag delen met iedere lezer die er oren naar heeft. 

Willem 1 [W1]: Welkom Willem, neem plaats.

Willem 2 [W2]: Dankjewel, Willem. Leuk dat ik hier mag zijn. Leuk ook dat jij er bent.

W1: We zijn dezelfde persoon, hè?

W2: Dat is zeker waar. Maar desondanks ben ik dankbaar dat je me een podium geeft.

W1: Je bent hier om wat meer te vertellen over een schrijfwedstrijd, met als thema ‘meta’. Het is een bijzonder onderwerp om jezelf over te interviewen.

W2: Inderdaad. Dat maakt dit een meta-interview over meta, wat vrij bijzonder is.

W1: Kun je daar wat meer over vertellen? Hoe ben je op het idee gekomen om met zo’n simpel idee mee te doen aan deze schrijfwedstrijd?

W2: Dat is wel een aardig verhaal. Het zit namelijk zo: ik ben vrij snel verveeld en jaag iedere prikkel achterna. Als ik iets schrijf dan ben ik al gauw iets anders aan het doen. En als ik geen druk van buitenaf voel, vind ik al snel dat ik genoeg heb gedaan voor de dag om het dan drie maanden later pas weer op te pakken. Maar in deze vorm kan ik iedere zin laten gelden door telkens een wending te geven aan het stuk.

W1: Soms lijkt het wel alsof het thema een onuitputtelijke bron van gelaagdheid is.

W2: Dat is dus precies wat ik dacht! En met die gedachte wordt het interview nu dus een meta-interview over de meta van de meta. Waardoor we nu inmiddels al in de derde laag van de meta zitten.

W1: Hoe ver kan de meta gaan zonder te vermoeien, denk je?

W2: Oef, moeilijke vraag. De meta kan natuurlijk al gauw vervelen, ook omdat het alle andere thema’s onbenullig laat lijken. De meta kan namelijk over alle andere thema’s heen gegooid worden en hen beroven van hun zeggingskracht, want dan wordt het al gauw een cynische herhaling van zetten die alles verpest. Een soort Marcel van Roosmalen-effect.

W1: Je hebt wel eens gedacht “cynisme kan alleen maar bestreden worden met nog meer cynisme, nietwaar?

W2: Hoe weet jij dit?

W1: We zijn dezelfde persoon. Het scheelt dat we een wijze hebben gevonden waarop we onszelf niet in andere vorm hoeven te presenteren zonder dat de meta niet meer werkt.

*Willem 2 denkt na. *

W2: Introduceer je hier nu plotseling een derde persoons perspectief?

W1: Uiteraard, maar naar mijn weten was ik degene in de rol om vragen te stellen.

W2: De hoeveelheid meta lagen die je kunt toevoegen is oneindig, maar hoelang het leuk blijft is een tweede.

W1: Zeg lezer, wat vindt jij hier eigenlijk van? Werkt het?

W2: De vierde wand doorbreken, meen je dit?

W1: Waarom schrijf je telkens over het onderwerp alsof je iets erover wilt impliceren en uitleggen tegelijk?

W2: Dat doe ik omdat ik vernuftig over wil komen en dat mijn listigheden niet onopgemerkt blijven, zodat dat hopelijk de komische kracht van mijn verhaal sterker maakt.

W1: Probeer je op deze manier nog een meta laag toe te voegen door een brug te slaan tussen deze twee fictieve personages en de werkelijke Willem van vlees en bloed?

W2: Absoluut. Maar ik zit aan m’n woordlimiet, dus ik ga verder met wat ik eigenlijk moet doen.